«Το χώμα που πατώ θα λιγοστέψει
το ίδιο κι ο αέρας που αναπνέω
είναι χαμένη υπόθεση
και ο κύκλος των μεγάλων το γνωρίζει…»

Έτσι μας υποδέχεται ο συγγραφέας του «Μετανθρώπου», ο οποίος επανεκδίδεται για δεύτερη φορά τροποποιημένος, αφού, όπως ο ίδιος ο συγγραφέας εξηγεί, έτσι του όρισε η της ψυχής του επιταγή.

Το βιβλίο αποτελεί μια λογοτεχνική διαμαρτυρία, βασισμένη στην αντίδραση για την εφαρμογή της «θεωρίας της διακινδύνευσης» που ο συγγραφέας διαπιστώνει να έχει ήδη τεθεί σε παγκόσμια εφαρμογή αλλά και μια δυσοίωνη προφητεία για όσα μέλλεται να επιβληθούν με κάθε νομιμότητα, που, για τον ίδιο, είναι πλέον μια αναμφίβολη συνθήκη, εν πολλοίς μη αναστρέψιμη.

Ο προβολέας πέφτει ιδιαιτέρως δυνατός πάνω στη μικρή μας χώρα, και καθώς αυτό συμβαίνει, ο συγγραφέας σπαράσσει τον λόγο για όσα παρατηρεί να κατακρημνίζονται, να ερειπώνονται, να μετασχηματίζονται σε σκιές που τον καταπίνουν. Ξεθωριασμένη μνήμη και νοσταλγία μιας «πατρίδας» που αφήνεται στη μοίρα της, άνθρωποι παράγωγα, θύτες και θύματα μιας ηθικής και πολιτισμικής εκποίησης που δε φαίνεται να τερματίζει.

Ο λόγος του συγγραφέα είναι ιδιαιτέρως συναισθηματικός, δριμύς, απροκάλυπτος, ευθύβολος και ειλικρινής. Τολμηρός, επίπονος, οργισμένος, θλιμμένος, μα, πάνω από όλα ένας λόγος που προκρίνει τη βαθειά αγάπη προς τον τόπο που τον γέννησε όσο και τον άνθρωπο που τον οικειοποιείται, κάτι που κυρίως φαίνεται μέσα από την ισχυρή επιθυμία να προειδοποιήσει, να οπλίσει, να προστατεύσει τον επερχόμενο «Μετάνθρωπο», με δικό του όπλο τον πύρινο λόγο που η χρόνια προσωπική παρατήρηση για το κοινωνικό γίγνεσθαι έχει θρέψει.

«Αν το σκεφτεί κανείς εύκολα μπορεί να διαπιστώσει την καθοδηγούμενη αυτή πορεία. Την ομαλή αυτή ροή τα τελευταία σαράντα με πενήντα χρόνια της ιστορίας. Την μεθοδευμένη αυτή οικουμενική πολιτική που τόσο ελεγχόμενα, μαζικά, μα και συντονισμένα, κατάφερε να δημιουργήσει το νέο αυτό παγκόσμιο προϊόν. Το νέο αυτό οικουμενικό μοντέλο, τον «Μετάνθρωπο». Μία νέα εποχή περιμένει τους επιζήσαντες. Μία νέα αρχή για αυτούς που θ’ αντέξουν, για αυτούς που θα επιβιώσουν, για αυτούς που θα περάσουν στο επόμενο στάδιο. Σ’ αυτό, της αιώνιας πλέον «Τακτοποίησης». Το στάδιο αυτό έφτασε, το στάδιο της μετανεωτερικής αυτής διαδικασίας μόλις ξεκινά…»
(σελ. 84)

«Λογικά τώρα θ᾽αναρωτιέσαι γιατί να θέλουν να μου κρύψουν τ᾽αστέρια, τι θα κερδίσουν αν δε τα βλέπω πια, τι θα πετύχουν, αν ξεχάσω πώς είναι η μορφή τους; Η απάντηση είναι απλή και θα στην δώσω με ερώτηση. Μπορείς να φανταστείς κάτι που δεν έχεις δει ποτέ; Μπορείς να φανταστείς κάτι που δε ξέρεις πώς μοιάζει; Κάτι που δε ξέρεις πώς είναι; Μπορείς να αναγνωρίσεις κάτι, αν δε ξέρεις πως υπάρχει;»

(σελ.30)

Αν και κατά κύριο λόγο εμφανίζεται δυσοίωνος, απαισιόδοξος για την τελική έκβαση των γεγονότων, θα λέγαμε πως ακόμη και η ίδια η επιθυμία έκδοσης αυτής της λογοτεχνικής διαμαρτυρίας ξεσκεπάζει, ίσως άθελά της, την ελπίδα της ανατροπής και της διάσωσης που ο συγγραφέας φυλάει στην ψυχή. Σε παράλληλη διάταξη εντοπίζει κανείς στίγματα αισιοδοξίας στον «Μετάνθρωπο». Ανάμεσά τους απομονώνω τα εξής :

«Τέλος, υπάρχουν κι αυτοί που κάποιες φορές παραδίδονται στην καρδιά και άλλες στον νου, ανάλογα με την περίσταση, ανάλογα με τη δύναμη που αυτός ζητά να πάρει το τιμόνι. Αυτοί είναι και οι πιο άξιοι, οι πιο καλοί καπετάνιοι».

(σελ. 37-38)

«Όλα είναι ρευστά, γι ᾽αυτό πάντα, σ᾽ότι κατάσταση και να ´σαι, να βοηθάς με την καρδιά σου…μην αλλάξεις ποτέ. Παράμεινε άνθρωπος και μη κλείνεις τα μάτια στην ασχήμια».

Προσωπικά, θεωρώ πως η πρώτη και τελευταία προτροπή του Lupus Graecus μέσα από τον «Μετάνθρωπο» θα ξεδιπλωθεί στη σελίδα 49. Είναι στο σημείο αυτό που συνοψίζεται το γενικό μήνυμα του Μετανθρώπου :

«Καθήκον του κάθε λύκου να ζει και να φεύγει ελεύθερος σαν Άνθρωπος, με άλφα όμως κεφαλαίο»

Πρωτότυπο το εξώφυλλο αλλά και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η αγγλική μετάφραση του έργου μέσα στο ίδιο το βιβλίο.

Τον «Μετάνθρωπο» μπορείτε να προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Ι.ΣΙΔΕΡΗΣ , ενώ την προσωπική ιστοσελίδα του συγγραφέα μπορείτε να επισκεφθείτε εδώ.