Tag: maria lydia kyriakidou

«Μη μ’αφήσεις ποτέ», ΚΑΖΟΥΟ ΙΣΙΓΚΟΥΡΟ |Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

«Μη μ’αφήσεις ποτέ», ΚΑΖΟΥΟ ΙΣΙΓΚΟΥΡΟ |Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ
«Ανεξάρτητα από τις ευκαιρίες που σου δίνονται από τη ζωή, όσο καταδικασμένη κι αν χαρακτηρίζεται, πάντα έχεις την ευκαιρία να εκτιμήσεις τι είναι όμορφο ή σημαντικό.»
iPiccy-collage
Είναι σχεδόν απίθανο να μπορέσει να περιγράψει κανείς το «Μη μ’ αφήσεις ποτέ» του βραβευμένου με Νόμπελ Καζούο Ισιγκούρο, χωρίς να προδώσει πολλά από όσα συμβαίνουν στην ιστορία. Πρόκειται σίγουρα για ένα ιδιαίτερο βιβλίο. Μέσα από μια σειρά από υπαινιγμούς και κρυφά μηνύματα ο συγγραφέας αφήνει τις βασικές πληροφορίες να περνούν από μια επεξεργασία φιλτραρίσματος τέτοια, που νιώθεις πως τελικά όσο περισσότερα πράγματα εξακριβώνονται, τόσο λιγότερα πράγματα γίνονται κατανοητά.
Δε θα εκπλαγείς για το τέλος, γιατί το περιμένεις, αλλά ίσως να εκπλαγείς σχετικά με το τι ακριβώς περίμενες να συμβεί.
Μένεις με την εντύπωση πως, ανεξάρτητα από τις ευκαιρίες που σου δίνονται από τη ζωή, όσο καταδικασμένη κι αν χαρακτηρίζεται, πάντα έχεις την ευκαιρία να εκτιμήσεις τι είναι όμορφο ή σημαντικό.

mi-m-afisis-pote

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός :

Η Κάθι, η Ρουθ και ο Τόμι μεγαλώνουν εσωτερικοί σ’ ένα απομονωμένο ίδρυμα στην αγγλική ύπαιθρο. Είναι ένα σχολείο με παράξενους, αυστηρούς κανόνες, όπου οι καθηγητές δεν παύουν στιγμή να υπενθυμίζουν στους μαθητές τους πόσο ξεχωριστοί είναι.

Αλλά αυτό που τους κάνει ξεχωριστούς είναι μια ασύλληπτα σκληρή αλήθεια – και μια ακόμη πιο σκληρή μοίρα που τους περιμένει στον έξω κόσμο. Οι τρόφιμοι του Χάιλσαμ βρίσκονται εκεί για έναν συγκεκριμένο σκοπό. Για την ακρίβεια, έχουν φτιαχτεί γι’ αυτό τον σκοπό…

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στους Αποδυόπτες

 

«Καθένας», ΦΙΛΙΠ ΡΟΘ |Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ

«Ίσως το συνταρακτικότερο είναι πως σε αυτό του το βιβλίο, ο Ροθ, εξακολουθεί να αντιπαθεί μεν την ζωή, αλλά αντιλαμβάνεσαι πως ούτε τον θάνατο αποζητεί»

καθένας 002.jpgΤο διαβάσαμε από τις Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη και πρόκειται για το τελευταίο μυθιστόρημα του Philip Roth.

Ο τρόπος που θα απεικονίσει το ζήτημα της ασθένειας, του πόνου, του θανάτου, θα σε κρατήσει ως το τέλος. Μια μάχη με το εγώ και μια απολογία, απέλπιδα προσπάθεια συμφιλίωσης με τον εαυτό και τον χαμένο χρόνο. Είναι ένα συγκινητικό βιβλίο και ίσως το συνταρακτικότερο είναι ότι παρατηρείς το πώς ο Ροθ, ενώ εξακολουθεί να αντιπαθεί την ζωή δεν αποζητεί ούτε τον θάνατο. Ιδιαιτέρως διαφωτιστική η πρόζα, οι συνομιλίες και ο τρόπος που χρησιμοποιούνται οι λέξεις για να γεννήσουν νοήματα.

Τελειώνοντας το βιβλίο, αν έχεις παππούδες ή ηλικιωμένους συγγενείς που αγαπάς και σου λείπουν, ίσως θελήσεις να κάνεις κάποια τηλεφωνήματα.

12-13-8-thumb-large

Από την παρουσίαση του βιβλίου, όπως αυτή παρουσιάζεται στον διαδικτυακό ιστότοπο του βιβλιοπωλείου ΠΟΛΙΤΕΙΑ, διαβάζουμε:

«Το τελευταίο μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ είναι μια προσωπική, εξομολογητική, αλλά και, ταυτόχρονα, οικουμενική ιστορία που πραγματεύεται το φόβο του θανάτου, την απώλεια, τις τύψεις, τη στωικότητα. Ο συγγραφέας της “Συνωμοσίας κατά της Αμερικής” στρέφει τώρα την προσοχή του από την “οδυνηρή συνάντηση μιας οικογένειας με την ιστορία” (“The New York Times”) στην ισόβια αψιμαχία ενός ανθρώπου με τη θνητότητα.
Η μοίρα αυτού του καθημερινού ανθρώπου τού Ροθ ιχνηλατείται από την πρώτη, συγκλονιστική φορά που έρχεται αντιμέτωπος με το θάνατο, στην ειδυλλιακή ακρογιαλιά των παιδικών καλοκαιριών του, και, περνώντας μέσα από οικογενειακά προβλήματα και επαγγελματικές επιτυχίες της ακμαίας του ωριμότητας, φτάνει ώς τα γηρατειά του, ώς τη σπαραχτική μαρτυρία της φθοράς των συνομηλίκων του και της δικής του σωματικής κατάπτωσης.
Είναι ένας επιτυχημένος διαφημιστής της Νέας Υόρκης, πατέρας δύο αγοριών από τον πρώτο του γάμο που τον περιφρονούν, και μιας κόρης από τον δεύτερο που τον λατρεύει. Είναι πολυαγαπημένος αδελφός ενός καλού ανθρώπου που η σωματική του ευεξία τού προκαλεί πικρό φθόνο, και τέως σύζυγος τριών πολύ διαφορετικών γυναικών που, αφού τα ‘κανε ο ίδιος θάλασσα με τους γάμους του, τον έχουν αφήσει ολομόναχο. Στο τέλος, είναι ο άντρας που έγινε αυτό που ποτέ δεν ήθελε να γίνει.
Κεντρικός άξονας αυτού του συγκλονιστικού μυθιστορήματος -είναι το εικοστό έβδομο του Ροθ και το πέμπτο που εκδίδεται στον 21ο αιώνα- είναι το ανθρώπινο σώμα. Θέμα του, η κοινή εμπειρία που μας τρομοκρατεί όλους.
Ο τίτλος είναι παρμένος από το αγγλικό αλληγορικό δράμα ανωνύμου (τέλη 15ου αιώνα) “Everyman” ή “The Summoning of Everyman” (“Καθένας” ή “Η κλήτευση του Καθένα”), ο κεντρικός ήρωας του οποίου, Καθένας, καλείται από τον Θάνατο να εκθέσει τα πεπραγμένα του σ’ αυτόν τον κόσμο. »

 

«Όταν φιλούσαμε το ψωμί», ΑΛΜΟΥΔΕΝΑ ΓΚΡΑΝΤΕΣ| Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

«Όταν φιλούσαμε το ψωμί», ΑΛΜΟΥΔΕΝΑ ΓΚΡΑΝΤΕΣ| Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ
«Ένα μυθιστόρημα μπορεί να είναι μια κραυγή ανταρσίας, επανάστασης, ελπίδας, οργής μα και αλληλεγγύης..»

8973b98b-5495-41e1-8437-a2d3f4c89693_9.jpgΗ Almudena Grandes (Αλμουδένα Γκράντες) σε αυτό της το βιβλίο, μας δίνει ένα μάθημα για το πώς ένα μυθιστόρημα μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από ένα μυθιστόρημα.Ένα μυθιστόρημα μπορεί να είναι μια κραυγή ανταρσίας, επανάστασης, ελπίδας, οργής μα και αλληλεγγύης. Υπό αυτήν τη έννοια και γνωρίζοντας πως η λογοτεχνία από την εποχή του Ομήρου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη ως σήμερα δεν έχει σταματήσει να πυροδοτεί επαναστάσεις, θα λέγαμε πως η συγγραφέας πατά στα βήματα μιας επανάστασης.

Το βιβλίο απεικονίζει με επιτυχία ένα πορτρέτο της σημερινής Ισπανίας της εποχής της κρίσης. Η ομορφιά στις περιγραφές της εκδηλώνεται μέσα από αυτήν την ωμή καθαρότητα, που δε διστάζει να ζωγραφίζει την πραγματικότητα όπως είναι. Τελειώνοντας, μας αφήνει με το μἠνυμα μιας σαφής προειδοποίησης, μέσω του ερωτήματος που κυριαρχεί: «Τι θέλουμε στ΄αλήθεια να διαιωνιστεί από εδώ και μπρος;»

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη σε μετάφραση Χριστίνας Θεοδωροπούλου.

32846798_462103697584061_4653693903843622912_nΑπό την περίληψη του βιβλίου, όπως την εντοπίζουμε στον διαδικτυακό ιστότοπο των εκδόσεων ΠΑΤΑΚΗ

«Με ποιον τρόπο αντιστέκονται, στο µάτι του κυκλώνα, ζευγάρια και άνθρωποι µονάχοι, γονείς και παιδιά, νέοι και ηλικιωµένοι στα πλήγµατα της κρίσης; Το Όταν φιλούσαµε το ψωµί διηγείται, µε διεισδυτικό και συγκινητικό τρόπο, τη ζωή καθηµερινών ανθρώπων της διπλανής πόρτας: µιας οικογένειας που επιστρέφει από διακοπές αποφασισµένη να συνεχίσει απαράλλαχτη την καθηµερινή της ρουτίνα, ενός διαζευγµένου που ακούγεται πίσω απ’ τη µεσοτοιχία να κλαίει, της γιαγιάς που στολίζει το χριστουγεννιάτικο δέντρο µήνες νωρίτερα για να δώσει κουράγιο στους δικούς της, µιας γυναίκας που αποφασίζει να επαναπροσδιορίσει την ύπαρξή της και επιστρέφει στην ύπαιθρο για να ζήσει στη γη που έθρεψε τους προγόνους της… Στο κοµµωτήριο, στο µπαρ, στα γραφεία ή στο Κέντρο Υγείας, οι ήρωες σ’ αυτό το σπονδυλωτό µυθιστόρηµα θα ζήσουν γλυκόπικρες στιγµές µιαςαπρόσµενης αλληλεγγύης, στιγµές αγανάκτησης και οργής, αλλά και τρυφερότητας και επιµονής. Και θα καταλάβουν γιατί οι παππούδες τους τουςέµαθαν, όταν ήταν µικρά παιδιά, να φιλούν το ψωµί».

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στους Αποδυόπτες

 

«Χελώνες στο άπειρο», ΤΖΟΝ ΓΚΡΙΝ | Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

«Χελώνες στο άπειρο», ΤΖΟΝ ΓΚΡΙΝ | Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ
«Πέντε χρόνια μετά την έκδοση του τελευταίου του βιβλίου, από το οποίο και δεν μείναμε ιδιαιτέρως ενθουσιασμένοι, φαίνεται πως οι «Χελώνες στο άπειρο» σκιαγράφησαν ένα διάστημα που άξιζε την αναμονή…»

iPiccy-collageΤο βιβλίο του Τζον Γκριν, «Χελώνες στο άπειρο», αξιοποιεί έννοιες όπως αυτήν της φιλίας, του ρομαντισμού και της απώλειας με φόντο το μυστηριώδες κλίμα ενός Γυμνασίου προκειμένου να πλέξει την ιστορία που εξετάζει τον εγκέφαλο μιας έφηβης 16ετών, η οποία πάσχει από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή.

Οι «Χελώνες στο άπειρο» αντανακλούν μια επίπονη διείσδυση στην συνθήκη του πόσο χρειαζόμαστε την αγάπη, φιλία, αποδοχή και κατανόηση και την ίδια στιγμή εμφατίζει στο πόσο εξουθενωτικό μπορεί να είναι κάτι τέτοιο, ενόσω προσπαθούμε να καταλάβουμε τις προκλήσεις που μας φέρνει η ζωή. Στο βιβλίο του Γκριν, οι έφηβοι χαρακτήρες παρουσιάζονται κατά πολλά επίπεδα σοφότεροι από τους ενήλικες, σκηνικό στο οποίο μας έχει συνηθίσει ο συγγραφέας.

Καθώς διαβάζει κανείς περίπου κάτι παραπάνω από το μισό του βιβλίου, ίσως να θεωρήσει πως είναι απλά ένα ικανοποιητικό βιβλίο σε σχέση με την υπόθεση, τον υποφαινόμενο στόχο του αλλά και τις αναγνωστικές απαιτήσεις του κοινού στο οποίο απευθύνεται. Πρέπει να περιμένει κανείς αρκετά, ώστε να αντιληφθεί πως ο συγγραφέας καταφέρνει προοδευτικά να ολοκληρώσει τον σκοπό του με περισσότερη ισορροπία.

Ενδεχομένως, αν ο συγγραφέας είχε επιλέξει να προσηλωθεί περισσότερο σε ένα θέμα (την Άζα και τα προβλήματά της ή στον Ντέηβις και τον αγνοούμενο πατέρα του), να είχε καταφέρει μια ισχυρότερη συναισθηματική απήχηση. Θα μπορούσε, δηλαδή, το θεματικό του κέντρο να αφορά είτε σε μια βαθειά ματιά σε μία ψυχική ασθένεια, είτε σε ένα μυστήριο. Ο συνδυασμός δύο θεματικών κέντρων απαιτούσε έναν μεγαλύτερο συγγραφικό ελιγμό, τον οποίο, δυστυχώς, δεν είδαμε.

Ωστόσο, πέντε χρόνια μετά την έκδοση του τελευταίου του βιβλίου, από το οποίο και δεν μείναμε ιδιαιτέρως ενθουσιασμένοι, φαίνεται πως οι «Χελώνες στο άπειρο» σκιαγράφησαν ένα διάστημα που άξιζε την αναμονή.
Πλέον περιμένουμε με αγωνία το επόμενο βιβλίο του Τζον Γκριν.

43201631_181328232764221_2864839058691981312_nΑπό το οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε:
«Η δεκαεξάχρονη Άζα δε θα σκεφτόταν ποτέ να λύσει το μυστήριο του εξαφανισμένου δισεκατομμυριούχου Ράσελ Πίκετ. Αλλά η αμοιβή είναι εκατό χιλιάδες δολάρια, και η Καλύτερη και Πιο Ατρόμητη φίλη της, η Ντέιζι, θέλει οπωσδήποτε να προσπαθήσει. Έτσι, αρχίζουν την έρευνα, που θα τις φέρει στον κόσμο του Ράσελ Πίκετ και του γιου του, του Ντέιβις, με τον οποίο τις ενώνουν πολλά -και τις χωρίζουν ακόμη περισσότερα…

Η Άζα προσπαθεί. Προσπαθεί να είναι καλή κόρη, καλή φίλη, καλή μαθήτρια, ακόμη και καλή ντετέκτιβ, την ίδια στιγμή που τα αισθήματά της και οι φόβοι της γίνονται ένα όλο και πιο μπερδεμένο κουβάρι.

Ο διάσημος συγγραφέας του παγκόσμιου εκδοτικού φαινόμενου Το λάθος Αστέρι ζωγραφίζει την ηρωίδα του με συγκινητική τόλμη και ειλικρίνεια, σ’ ένα μυθιστόρημα για την αγάπη, τη δύναμη της ψυχής και τις φιλίες που κρατούν για πάντα.»

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ σε μια εξαιρετική μετάφραση του Χρήστου Καψάλη.

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στους Αποδυόπτες