Η Almudena Grandes (Αλμουδένα Γκράντες) σε αυτό της το βιβλίο, μας δίνει ένα μάθημα για το πώς ένα μυθιστόρημα μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από ένα μυθιστόρημα.Ένα μυθιστόρημα μπορεί να είναι μια κραυγή ανταρσίας, επανάστασης, ελπίδας, οργής μα και αλληλεγγύης. Υπό αυτήν τη έννοια και γνωρίζοντας πως η λογοτεχνία από την εποχή του Ομήρου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη ως σήμερα δεν έχει σταματήσει να πυροδοτεί επαναστάσεις, θα λέγαμε πως η συγγραφέας πατά στα βήματα μιας επανάστασης.
Το βιβλίο απεικονίζει με επιτυχία ένα πορτρέτο της σημερινής Ισπανίας της εποχής της κρίσης. Η ομορφιά στις περιγραφές της εκδηλώνεται μέσα από αυτήν την ωμή καθαρότητα, που δε διστάζει να ζωγραφίζει την πραγματικότητα όπως είναι. Τελειώνοντας, μας αφήνει με το μἠνυμα μιας σαφής προειδοποίησης, μέσω του ερωτήματος που κυριαρχεί: «Τι θέλουμε στ΄αλήθεια να διαιωνιστεί από εδώ και μπρος;»
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη σε μετάφραση Χριστίνας Θεοδωροπούλου.
Από την περίληψη του βιβλίου, όπως την εντοπίζουμε στον διαδικτυακό ιστότοπο των εκδόσεων ΠΑΤΑΚΗ
«Με ποιον τρόπο αντιστέκονται, στο µάτι του κυκλώνα, ζευγάρια και άνθρωποι µονάχοι, γονείς και παιδιά, νέοι και ηλικιωµένοι στα πλήγµατα της κρίσης; Το Όταν φιλούσαµε το ψωµί διηγείται, µε διεισδυτικό και συγκινητικό τρόπο, τη ζωή καθηµερινών ανθρώπων της διπλανής πόρτας: µιας οικογένειας που επιστρέφει από διακοπές αποφασισµένη να συνεχίσει απαράλλαχτη την καθηµερινή της ρουτίνα, ενός διαζευγµένου που ακούγεται πίσω απ’ τη µεσοτοιχία να κλαίει, της γιαγιάς που στολίζει το χριστουγεννιάτικο δέντρο µήνες νωρίτερα για να δώσει κουράγιο στους δικούς της, µιας γυναίκας που αποφασίζει να επαναπροσδιορίσει την ύπαρξή της και επιστρέφει στην ύπαιθρο για να ζήσει στη γη που έθρεψε τους προγόνους της… Στο κοµµωτήριο, στο µπαρ, στα γραφεία ή στο Κέντρο Υγείας, οι ήρωες σ’ αυτό το σπονδυλωτό µυθιστόρηµα θα ζήσουν γλυκόπικρες στιγµές µιαςαπρόσµενης αλληλεγγύης, στιγµές αγανάκτησης και οργής, αλλά και τρυφερότητας και επιµονής. Και θα καταλάβουν γιατί οι παππούδες τους τουςέµαθαν, όταν ήταν µικρά παιδιά, να φιλούν το ψωµί».
Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στους Αποδυόπτες
ΜΑΡΙΑ ΛΥΔΙΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ 